A Real Innocence And A Norm Nothing Ego

Its a one stick of cigarette that makes me calm everytime im getting pressured. One barrel of beer makes my body calmed when the tension rised. One false moved and comment makes a forever seems nothing to hold on.

It started in a smile, where seems nothing to me. Her beautiful, elegant and innocent smile makes me calm. As days passed by, those smiles makes my day, always everyday. Then her seductive eye always looks everything at its right place. But then that eye makes me fall in a deep hole, a hole of love. No one knows whats with me or whats my intentions, only me knows that. Until the time, i cant hardly bear inside me. THere are times i cant control myself, im getting mad at times, time being moodly and time like to be alone. To assure what i really felt. Now the time is limited, i have no strength to show, all i want to make her smile, be comfortable to me, and have a conversation. I really comfortable with her, i guess im falling and weak samurai, absorbed by a enchanted geisha. Up to last minute, she all knew that i like her, thats all. I want to tell her all about it, i guess its not time, no time at all.

Everything was really changed, i've deserved everything happened to me. No one could understand me nor try to understand it. I wish im not braved enough to keep it. All of that is only a wish...

She's like stick of cigarette. THe more i take, the more i keep calmed. Every stick i take, i feel the essence of life. Many say cigarette is bad to health, it ever every stick is like her, i would rather die to it than living a simple life, without a vise, without her. If her love is like a cancer in my lung, i've rather accept my faith...to die with her love.

Her voice makes a silent santuary, a heaven with no boundaries. Her body always stuck on my mind. Her laugh echoed in my ear which i loved to hear. Her touch makes me believe that she is real. Her look to me that make my world shaken. Lastly her respect to me...

I felt the gap of walls is at my side. Walls that i created, walls that my damn useless and immatured move i make. No one could ever destroyed it. It was destined to be alone. If someone tried to destroyed that, hardwork and patient needed. I will do the same, i need someone, like someone who needed me... FOr now, i let it keep into myself... but i hope someone knows what i feel...

"SILENT WATER RUNS DEEP, EMPTY CAN MAKES NOISE"

Summer Romance

"I think we should stop this",
its like a echo headed to my ear after she said to me. It's was a cold and sweet night, seems the stars and witness what we have now, what i have now. From her eyes i can see the loneliness when she
said that. Even the "Orions Belt" constellation seems feel sorry whats going.
"Why? Do i make you uncomfortable or your not happy with me?"
Tears slowly estream down on her soft and delicate face.
"No!, you gave everything, but i cant gave it back to you, im not deserving you"
, I cant believe that she said it to me, im not hoping that she geve it back to me, all i need is to show who is the true me. My body shaken whether in hopeless or madness. Suddenly, i felt something in my face, tears of madness fell down.
"Stop crying, you dont deserve to cry, all i want you to be happy"...
A cool breeze touch my face, it was a first semester of college, as a pioneer no worries in enrolling and no hesitation. Everyone was exciting but for me, its a same old brand new faces i always encountered. From sexy hot students, bully guys,
classmates to terrible professors seems no changes physically, how boring my college life. This is the last year in my college life, soon, we the Senior student will be graduated and face a new future.
One summer day, it was totally exhausting, after morning class, michael, my bestfriend and "partner in crime" in college time ask me to do something more exciting than watching girls passing by.
"I think we should stay to arts venue to get some fresh air",
"ok" michael replied.
Everyday we stay on that tree to take some time. I was expected that day by day it will never changed. It was a day of new electing officer in our department "Computer Science", since i am a former
President of that organization, i must witnessed this event even it doesn't affect to my entire life. I know there something will gonna happen, i feel it, although am a simple man, i can the future...a little bit
"Here is the former President, give a big applause",
Carl shout, one of fellow classmate since 1st year. I always notice by the way i dress, fitted clothes but im not a hunk type, just being me. Also my clasmates believe the reason im electing as a president last season.
"Do really affect on my carreer",
i guess not its deserve what i have and what i lost.
"I respectfully nominate Henry for President",
it came from nowhere then i saw Melanie, a young and pretty Sophomore student who knows me and i know her alot. She love to talk about a love affair, specially on her side, as ahead to her, im willing to listen and give a advise, like a legal adviser knows alot.
"Im not capable now in that position right now since im a 4th year, we will be graduate soon and also i cant take more responsibility, you can elect anyone, but not the 4th year students".
"He's right, maybe you can elect from the 3rd year student so that they can monitor everything" Mr. Albert said,
one of the professors in the Computer Studies Department. He is the talented and good looking professor, we treat him as a "God of D.O.S. command", he knows from the basic to the high class commands in the computer.
From the front i can see the professors that help us alot Mr. Olixer, a dean and also a professor, a big man with a big mind, knowledgeable also in computers. Our Snow White, Mrs. Charlene, also a professor in the field, i remember when in 1st year time,
we have a crush to her, because of the sexy body
and looks like Snow white, thats the time she is still a single. At the side, a computer and game addict named mr. Rishmond, a fat guy who likes to play and play on his office rather than teach us new information, although he have behavior like that,
he is the one we trusted and talk to regarding to games on pc. I really miss this college life when make in the next stage of my life. Time seems to long for me, even though i enjoyed making fun with my gangs, still something is missing.
"How many favor to Iyanne",
i guess its the nomination for secretary is going on, what a long nomination, to keep myself busy i make my vote same as my gangs, we in favor in Iyanne, even thought we don't know who's that girl.
"What's the result? Did she won?"
As i expected... she won, but whats with her. In my mind saying whats with her, but my heart says differently, Iyanne is a freshman in our department, she looks innocent and lovely. For sure she captivated mans heart.
"Whose that girl? Do you know her? Taken or single?",
many questions run to my head. That girl bother me in my mind, while the other bothers her after the nomination for secretary. I see they in front of me, they like a hungry beast who like to kidnap that kind of girl. Atlast the
selecting of officers is finally done. Even im not a president now, still im in officers list, im a mr.auditor of the department. I taught i will not handle a responsibility in the department for a long time,still maybe this is the way to know iyanne.At the lobby,
after the election, michael and carl decided to stay on the lobby, while i talk to dj, one of my batchmate, she a member of the band in their place, her instrument in flute. We were so close since we meet and even im not a musician, i love to hear music
or musical play. She's with Gerald and Precious, also a member of the band, although they were in same department, they are in different band. Gerald, the tallest on our group, playing the brass trumpet, while precious, also the trumpet player is with dyna.
a flute player like dj. im not a brass band but i know some notes on some instruments because those guys taught me even i dont have my own instrument. I only played a guitar and piano, but not a brass intrument.
"Hey, iyanne, can you come over here, i would like to me my classmates and member of band in this campus", dj shouted.
"I already them,because we always meet whenever there was a competetion on the bands."
I can see on her eyes that she's happy with them, to meet them in the same campus.
"Really?, by the way this is Giro, he's the former president of our Organization, now he's a Auditor.". Dj introduced me proudly to her.
From her beautiful eyes, wearing a contact lens, still view the happiness and truthfulness inside. From her voice, i feel
calmness in mind, sweetness and lovely voice. I just waved to her showing of respect and to feel her presence. Her smile that makes my world collapsed. Some guys always look on the body when it comes in beauty, but some looks in a glimpse of the smile
, expression never lie especially in facial expression.
"You know iyanne, Giro is so Kind to me, he always there for me." dj said.
I remember that later that time, i already mentioned to dj that she introduced to me that girl. Now i get it now, its a compliment to her. .
On that conversation about music, i always look at her secretly, she so gorgeous, for sure she's have a boyfriend or i guess many guys courted her. From her side, her bestfriend ainah, cute and talented girl. She's not in our organization. She's taking up
B.S. Commerce and intelligent one.
"Are you going downstairs now?"
"Yeah"
"Would you mind if we go downstairs together? I also go outside to but something"
"Ok"
From her height while we walking down, i can tell that she's matured enough and not mind a kiddie stuff. Im much taller than her a few inches. Even though, her face is so innocent and calm, no hesitation or worries.
"Where are you doing, iyanne?", i spoke to her for the first time
"Me? i take my lunch with my new friends in their "Tambayan"
"Ah. i see, so see you around..."
"Okie"
Then she take different direction same as mine. Honestly, i hate to go away to her, i feel comfortable when im talking to her. After that conversation, i went to the computer shop to meet some friends and stay for
a while. Also this is the hang up place of my companion, when we need to rest, when we on the break, just like our second home.
"What are you doing now? Let's get started, lets play online games" Aubord shouted
a sophomore student, half canadian and half jamaican who addicted on LAN games, as always our pasttimes is playing pc games as a team, my team composed of Senior student againist the multi talented and addicted
player from the sophomore and junior students. For us, losing in a game is not a topic or the issue, as long a we happy and enjoyed what we have now, just for now....
"Carl..do you miss ex?"...
"What the.. dont say bad words, foolish one.."carl shouted
"Whoa...do you have still have feeling with her..we knew that..."
"Just focus to the game or be ready to crushed on heroes, Go!!! Venomancer"
"Did you see the new faces in our organization, the freshmen? They just a bunch of kids who always think of themselves.What can you say, Giro?"
In my observation as a Senior student and able to read the identity thru the moments and the way they speaks, i could say they that many to learn about life. I humble myseld and said
"Let them take their way"
"Did you see anyone that can be court?" Precious said..
"Ya! in different courses,heheh..."
"One day i will have a girlfriend from the nursing department, is the right, giro?" Michael whispered
"One day we will have one in nursing department.."
I backtrack the past when in when one of nursing department named rachelle asked me to meet her at the 4th floor. I recieved a text message from not listed to my phonebook,
Hey, stop playing chess, Mr. Junio wants to meet you. On that day im with alex,michael and carl, staying in the chapel of the campus. I left my friends there to go upstairs, to meet that girl. She's a nursing freshmen, i thought she's alone, on her side, rhea a junior student also looking at me.
"I came here to give back your picture which i found under my computer, thats all. By the way how come to know my cellphone number? Only few know my number.."
"Your number? I get it in my friend of mine" She said looking at me in silly eyes.
"You're giro, right? Im rachelle and this is Rhea"

Drawing

Lagi bang nasa huli ang pagsisisi kapag may mga bagay na mali o hindi natin nagustuhan? Mahirap bang unawain na ang buhay ay "buhay" lamang.? Simpleng salita na may mabigat na kahulugan at dumedepende lamang sa taong nagpapahalaga nito. Walang espesyal na buhay kung hindi mo ito pahahalagahan. Ang papel ay papel lamang, ang lapis ay lapis lamang, may kanya kanyang kakayahan at gamit, ngunit kung gagamitin mo ang lapis para sulatan ang papel, matatawag mo pa bang simpleng papel ang dating walang sulat? KUng may pininta ka sa papel, tatawagin mo na itong "drawing" at kung susulatan mo naman ito. tatawagin mo naman itong "sulat". Ang lapis, ano magagawa ng simpleng papel para sa lapis? Wala diba? Pero kung iisipin ang papel ang nagbibigay ng kulay at kahulugan sa simpleng lapis. Balewala ang papel kung wala ang lapis, magiging simpleng papel lang ang ito panghabang buhay. Kung isisipin, ang bungad ko sa umpisa ay nasa "Lagi bang nasa huli ang pagsisisi kapag may mga bagay na mali o hindi natin nagustuhan?". Nakakalito o nasaan ang gusto ko ipunto matapos ng mga isulat ko. Ito yon, nagsisisi ba ako na matapos ang isulat ko? Nakita ko ba ang mga mali sa mga sinulat ko? ANg sagot ko ay OO. Nagsisisi ako dahil hinayaan ko ang isip ko ang magsulat para sa akin. Hindi ko sumulat ng para sa akin. Gayun pa man, naintindihan ko kung bakit ko nasulat ito. Nakita ko din ang mali ko pagkatapos ko isulat at basahin ng maraming beses ang gawa ko. Susulat at gagawa ulit ako ng ganito at muling magsisisi. Makikita ko ang mga mali ko at matutoto. Sulat at gagawa ulit ako ng ganito at muling magsisisi. Makikita ng iba kung saan ako nagkamali, pero hindi sila magsisisi. Ngunit tatatak sa isip nila kung saan sila nagkamali at pilit na babaguhin ito, kung ang ginawa ko ay patama o para sa kanila. Tao lang tayo, simple tao na may simpleng buhay. KUng ang tao ay mag-iisip para hindi maging simple ang buhay, walang ibang pipigil kundi ang sarili. Hindi pwede ang buhay ang mag-iisip para maging espesyal ang tao. Buhay ay buhay lang, ang tao ay tao lang. Sino ang papel at lapis sa tao at buhay? Isang importante at isang magbibigay kahulugan sa pagiging importansya nito.

Malalang Alaala

Sabado.Alas siyete ng umaga. Ugali na ni Patrick na gumising ng ganitong oras. Kahit na walang pasok ngayon araw. Pagkatapos niya gawin ang mga dapat ginagawa sa umaga, agad siyang umalis. Maganda ang sikat ng araw. Makikita ang maamong mukha nito sa liwanag. Nagpatuloy siya sa paglalakad patungo sa lagi niya pinupuntahan. Naroon si Lhea, masayang nakangiti sa kanya.

"Babe, Kamusta ang gising mo?" Malambing na bati niya sa kanya,

ngunit wala siyang narinig na tugon sa kanya. Naupo sila sandali sa isang lugar na paborito nilang upuan. Ang lugar na iyon ay punung-puno ng malalago at mapupulang rosas. Nakaukit doon ang kanilang mga pangalan sa isang puno tanda ng kanilang tagpuan at pagmamahal. Ilang sandali din sila walang kibo sa isa't isa. Binasag ni Lhea ang katahimikan.

"Did you miss me?, kasi ako miss kita sobra" Sumagot ang mga mata ni Patrick sa kanya.

Luha lamang ang sinagot niya dito sabay tayo sa kinauupuan. Nabigla si Lhea sa nakita reaksyon nito sa kanya. Nababasa niya sa mga mata nito ang kalungkutan. Nagpatuloy sila sa paglalakad hanggang sa marating nila ang kanilang dating Campus kung saan nakatapos sila ng pag-aaral.Nabibibago si Lhea dahil sa tuwing naglalakad sila, magkahawak ang mga kamay nila. Ganyan sila maglambing sa isa't-isa,kahit sa paglalakad. Mula sa malayo, napansin na siya ng guwardiya na kasalukuyan naka-duty doon. Kilala na si Patrick dun kaya hindi na sinisita nito. Muli, naupo sila sa isang upuan malapit sa malaking puno, ito rin ang punong pinipinta ni Patrick noong mga panahon na nag-aaral pa. Nanaig na naman ang katahimikan sa kanila.

"Mamimiss ko na din tong campus natin, Matagal na din na hindi tayo nagpupunta dito. Musta na kaya sila?" Siya na naman ang bumasag ng katahimikan.

"Namimiss na kita!"tugon ni Patrick ang katahimikan niya.

Kilala nila ang isa't isa. Simula ulo hanggang paa, mga ugali nito, ang mga ayaw at gusto ng isa't-isa. Bihira lang magsalita si Patrick, 'once in the blue moon' kung tawagin. Nananatili sa isip ang sinabi ni Lhea noon sa kanya, "Silent water runs deep, empty can makes loud noises'. Dun niya lang naisip ang nais nitong ipahiwatig nito sa kanya.

"Nandito naman ako sa tabi mo ngayon ha, bakit mo ba naman ako namimiss?"

Likas na kanya ang pagiging malambing ngunit iba ang pagiging malambing nito sa kanya.

"Kung alam mo lang ang pinagdadaanan ko ngayon, Lhea!"Patuloy ni Patrick sa pagsasalita kasabay ng pag-ihip ng malakas na hangin na wari may binubulong sa mga tainga nila.

"Ang drama mo! Wala akong pera ngayon" Pabiro niya sa madamdam na sinabi kay Patrick.

Tinitigan niya ito at bakas ang pagiging seryoso ng usapan. Nang dahil sa lakas ng hangin,natatago ng mga buhok ang maamo ngunit seryosong mukha ni Patrick.

"Ano ba naman kadramahan 'to, tigilan mo na nga yan, ang aga-aga". Nababahala si Lhea sa mga oras ng iyon, wari may hindi tama sa araw na iyon.

"Patrick! Patrick!", isang boses ang narinig nila sa malayo.

Si Jester, ang pinakamatalik na kaibigan ni Patrick. Tulad ng kinaugalian nila pag nagkikita, nagsasalubong ang kanilang kamao tanda ng pagbati at respeto sa isa't isa.

"Musta ka Jester? Ang taba mo na ngayon" Paunang bati nito sa kaibigan.

"Okey lang ako." sabay tingin sa kaibigan na parang may iniisip ng mga sandaling yun.

"Pre, i know it's hard time, pero i know you can make it." sabay patong ng kamay nito sa balikat ni Henry. Kahit hindi alam ni Lhea ang pinag-uusapan ng magkaibigan, mas minabuti niyang huwag muna magsalita dahil seryoso ata ang pinag-uusapan. Muli ang katahimikan ang nanaig sa kanilang tatlo. Isa. Dalawa. Tatlo. Parang panahon ng pagmumuni-muni sa kanilang tatlo. Mahaba haba na din ang oras ang ginugol nila sa lugar na iyon.

"Alis na ako, may pupuntahan pa ako, ingat ka Tol" ito ang huling kataga na narinig nila habang paalis na si Jester sa kanila.
____________________________________________________
Pagkatapos ng walang humpay ng katahimikan, naglakad na naman sila.Lakad.Lakad. Hindi alam ni Lhea kung saan siya dadalhin ni Patrick. Nagtungo sila sa ikalawang palapag ng kanilang campus. Napangiti si Lhea sa nakita, dito ang dati nilang palapag kung saan sila nagkakilala.Malaki na din pinagbago ng palapag na yon. Ang dating magulo at maduming hallway, ngayon ay malinis at bagong pintura.Madaming nagbago, simula sa mga kwarto na wari opisina, may aircon na gumagana hindi tulad ng dati na hindi nagpapalamig ng lugar. Pinasok nila ang isang kwarto. Malaki na din ang pinagbago nito. Napangiti silang dalawa na parang mga bata sa mga nakita. Lahat ay mga bago, maliban sa mga alaala nila na tanging sila lang ang nakakaalam. Muli, naupo si Patrick sa upuan, samantalang paikot ikot lang si Lhea dun na parang isang Supervisor ng araw na yon.

"Naalala mo ba dito tayo unang nagkakilala, halos lahat dito nagsimula, diba? Kuya pa nga tawag ko sayo." Napangiti na lang si Patrick habang nakatingin sa kawalan.

"Hindi ko din naisip na magiging tayo. Isang Senior at isang sophmore sa iisang department. Siguro nakatadhana tayo para sa isa't-isa."Malumanay na kwento ni Lhea.

Si Lhea ay heartthrob sa Campus nila dati, si Patrick, isang simple estudyante pero malakas ang dating sa pagiging misteryoso nito.Malamig ang kwartong iyon dahil sa aircon, kahit walang klase. Pinuntahan ni Lhea ang isang lugar kung saan siya nakapwesto noong nag-aaral pa siya dito.Lumabas si Patrick sandali at tumambay sa corridor. Hindi ito napansin ni Lhea na kasalukuyan nagmumuni-muni sa nakaraan nito, mga magagandang nakaraan niya at ni Patrick.
______________________________________________________
Ang liwanag ng sikat ng araw ang nagpapaganda sa isang "Arts Venue" ng sa baba, luntian at wari nasa langit ang pakiramdam ni Patrick ng mga sandaling yun. Nakangiti siya habang pinagmamasdan ang mga halaman sumasayaw sa lakas ng hangin. Ang mga ibon na malayang lumilipad sa himpapawid, ang kalmadong langit na nagpapaganda ng mga senaryo ng buhay. Mga panahon na masaya silang naglalakad sa baba, silang dalawa lang. Nakatambay sa isang malaking puno na tanging ingay ng kalikasan at mga boses nila ang maririnig dun. Sa gate, isang tindahan ang matatanaw dito. Simple ang tindahan ngunit tulad ng nakikita niya ng nauna, punung-puno ito ng mga paninda, sari-sari ang nakasabit dito, sari-sari din ang alaalang bumabalik sa kanya ng mga oras na iyon, naghahalo ang saya at lungkot na sa kanyang isipan.Mga alaala nila ni Lhea. Sa isang iglap nabago ang lahat...
_____________________________________________________
Palabas ng kwarto si Lhea samantala saktong tumingin si Patrick sa relo at nagsabi

"Oras na!" sabay alis.

Hindi alam ni Lhea kung saan na naman siya dadalhin nito. Punung-puno talaga ng sorpresa si Patrick, kaya sumunod na lang siya dito. Mahaba ang kanilang byahe, muli sa isang mahabang byahe, mahabang kahimikan ang nananaig sa kanila. Parang walang katapusan ang kanilang paglalakbay. Naiinip na si Lhea sa byahe at sa katahimikan, hindi na niya alam ang gagawin, mababaliw na siya.

"San ba tayo pupunta?" tanong ni Lhea kay Patrick

--------------------------------------------------------------------------------------------
Sa bawat minutong lumilipas sa kanilang byahe, tanging ang mga magagandang alaala ang tumatakbo sa isip ni Patrick. Mga panahon na tanging ang masayang tawanan at kwentuhan ang humahalay sa katahimikan. Wari walang katapusan ang pinatutunguhan nila. Matapos ng mahabang paglalakbay, bumaba sila sa sasakyan ni Patrick na walang imikan. Nakasunod lang si Lhea ng mga oras na iyon.Tulad ng nauna, hindi sila magkahawak ng kamay. Hindi niya alam kung ano ang tumatakbo sa isip ng kanyang kasintahan, dahil sa ugali nito na walang imik at malihim. Sa gitna ng kanilang paglalakad, tanging ang mga damong bermuda ang kanilang inaapakan,

"Nasa langit na ba ako", tanong niya sa sarili.

Tahimik ang lugar, bughaw ang kalangitan at sariwa ang hangin. Sa malayo natanaw ang mga tao...ang mga magulang ni Lhea.

"Ano ginagawa nila dito ha? Bakit sila nandito?", tanong niya sa kay Patrick na kasalukuyang nagpapatuloy sa paglalakad.

Baka pagkakataon lamang ang pagtatagpo nila doon sa iisang lugar.

"Musta na po?" bati ni Patrick sa magulang ni Lhea.

Ngiti lamang ang sinagot nito sa kanya. Hindi maintindihan ni Lhea ang mga pangyayari sa nakikita. Mga kakaibang kilos na kanyang nakikita. Sana likod lamang siya ng kanyang kasintahan, parang hindi siya nakikita ng mga magulang nito.

"Matagal na din ang lumipas na hindi ako dumadalaw dito. Ilan taon na din ang lumipas. Kung hindi sa akin, hindi mangyayari sa kanya yun." pagsisisi at hinagpis ang makikita sa mga mata ni Patrick habang nakatingin sa isang bato na may nakaukit na pangalan.

"Huwag mong sisihin ang iyong sarili sa nangyari." Sagot ni Emman, ang ama ni Lhea.

"Kung napaaga lang ako ng punta sa tagpuan namin, dapat kasama ko pa siya ngayon. "
__________________________________________________
Ika labing-apat ng pebrero ng nakaraan taon, may usapan sila ng mga oras na yun, isang romantic date at selebrasyon nila ng ikalawang taon ng kanilang pag-iibigan, gabi at tanging ang buwan ang lumiliwanag sa kadiliman. Ugali ni Lhea na mauna sa kanilang tagpuan, pagpaalam naman si Patrick sa kanya na mahuhuli ito sa kanilang pagkikita. Ngunit may hindi inaasahan. Naholdap at pinatay siya ng hindi kilalang kalalakihan. Nag-iisa lamang si Lhea sa kanilang tagpuan kaya siya napag-interesan ng mga ito. Nang nakarating si Patrick sa tagpuan, nakita niya na lang si Lhea na naliligo sa kanyang sariling dugo. Sa mata din nito tumutulo ang mga luha nito. Labis ang paghihinagpis ni Patrick ng mga oras na iyon. Nalaglag ang kanyang dalang rosas para sa kanya, kakulay ng dugong pumapalibot sa katawan ng kasintahan. Tanging malakas na iyak ang maririnig kasabay ng pag-ubos ng malakas na ulan, hindi mapapansin ang luha sa mga mata nito. Wala siyang magawa kundi yakapin ng mahigpit ang kasintahan, umiyak at sumigaw ng "bakit!". Halos parang mabaliw na siya sa nangyari kay Lhea, lahat ay lumipas na.
___________________________________________________
"Patrick, alam namin na mahal na mahal mo siya, for sure kung makikita ka lang niya ngayon, matutuwa siya. Pero wala na siya, should move on. You deserve to be happy"

"Tita, there is no such thing as move on, only goes on!" Bawing sagot ni Patrick.

"Tulad ng sinabi niya sakin, mamamatay lang ang isang tao kung walang nakakaalala sa kanya, mananatili siya sa puso ko, buhay siya sa puso ko. Alam ko lagi siya nasa tabi ko, ramdam ko na ngayon na nandito siya hanggang ngayon".

Naantig ang puso ni Lhea sa mga narinig kay Patrick bagama't may lungkot sa mga mata nito. Uminip ang malakas ng hangin na nanunuot ang lamig sa mga buto, wari may ibunulong sa tenga ni Patrick kasabay ng mahinang ambon. Kahit mahina ang hangin, nadama ni Patrick na parang may humalik sa pisngi, katulad ng paghalik ni Lhea sa kanya, sa kaliwang pisngi. Walang masabi si Patrick kundi tumingin sa singsing na galing kay Lhea. Tanging ang upuan sa kanilang tagpuan ang nananatiling piping saksi sa pagmamahalan nila.

Dont go to my grave and weep, again. Dont go to my grave and weep. I didn't die there. The wind blows in thousand miles. Now, i 'll be a wind in the endless world.

Live with nothing or die with something

Jejemon: Tatak Pinoy

Tulad ng mga bagay sa mundo, ang salita o lenguwahe ay nagbabago din. Patunay lamang na walang permanente dito. Pero kung sa pagbabago ng taon, makikisabay ka ba o lalabanan mo ang agos ng buhay?

Lagi pumapasok sa isip ko na dapat tignan ko ng meaning ng "jejemon" sa google, pero nakakaligtaan ko dahil sa work ko (designing ng magazine). Sa lahat ng mga nakikita, nababasa at naririnig ko, ang jejemon ay gawang pinoy, diskarteng pinoy at utak pinoy. Nakakatuwang isipin nagsimula ang lahat sa cellphone, sa mga taong walang magawa kundi magtext maghapon, (mga bihasa na ang mga taong ito).
Sa simpleng katamaran at mapaglarong isipan, nabuo ang jejemon. Sa katamaran din ng ibang adik sa text, ay madaming character ang nagagamit kumpara sa normal na pagsusulat.

PORMANG JEJEMON

Kadalasan hindi iba ang jejemon sa atin, may mata, may ilong at may katawan. Mapapansin mo lang sila sa pananamit nila:
- ang tinatawag na jejecap na kung iisipin, makapal ba yun buhok nila o may sugat sa ulo kaya hindi maisuot n maayos.
-malaking damit (o jersey na hiniram pero hindi na ibabalik) na galing sa mga kuya o tatay nila
dahil sa sobrang laki. Isipin mo na lang na sila un taong katawan na tinubuan ng ulo, kamay at paa.
-matataas na medyas na animo'y soccer player. minsan may mga bandana sa bibig na nagsisilbing takip (hindi ko alam ang reason kung bakit ganun, siguro astig silang tignan).

TATAK JEJEMON

May mga special signs pa silang ginagamit sign para mapatunay na isa ka talagang jejemon, eto ang jejemon signs

Sample 1
eto ang normal na jejemon.... minsan sa signs ay gagawa ng word (wala ako nakikitang word sa sign nia)

sample 2
mababasa mo ang salitang "LOVE" sa mga signs nila. Sila ang mga emo na nag-evolve bilang jejemon (sa porma emo, sa text at galaw, jejemon)

Sample 3
Super Sign Jejemon: Eto yun mga jejemon na idolo ang maskman bago magtransform. Mapapansin sa bawat signs, mararamdaman mo kung gano nila pinag-aralan un mga signs ng bawat isa.


WIKANG JEJEMON

Aminin natin o hindi, talaga hindi natin kayang intindihin ang paraan ng pagsusulat nila lalo na pag nakarecieve ka ng text galing sa isang jejemon. Kaya madami ang galit na galit. Halos lahat ng letra sa alphabet ay nagagamit nila, pati na mga numbers (parang genius diba!). Napapahanga ako sa kanila dahil sa isang talata, o salita naisasama nila lahat nila yun. Kahit ayaw ko sa kanila minsan kahit papano, nawiwili ako basahin ang mga jejetext lalo na pag wala akong magawa o di kaya naman ay galit na galit ako, para akong bata sa pagbabasa. Pano na lang kaya kung ang pagiging jejemon ay normal lang sa pamumuhay at ang simpleng pagbabasa ay abnormal? Makakasabay kaya tayo?

Kahit san angulo natin tignan, naging parte na sa atin history ang jejemon (sana naging history na lang sila tulad na mga dinosaurs), parang "toma tayo repapips!", "naeebak na ako pre" o kaya naman "San ka na? d2 na me". Kaw jejemon ka ba?